Always room for one more

13 dagen ben ik hier nu. Tot nu toe heb ik de plotse regenbuien, het drukke verkeer, de vervuiling en het pikante eten (grotendeels) overleefd. Maar het lijkt echt nog gisteren dat ik hier toekwam! De tijd vliegt hier echt voorbij. Elke dag is dan ook goed gevuld.

Ondertussen hebben we een 300 tal kinderen gevaccineerd, een kleuterschooltje de handjes leren wassen en kregen we van Dr. Shakya de kans om een aantal operaties mee te volgen.
De kinderen hebben gemengde gevoelens als ze ons zien aankomen om hen te vaccineren. Enerzijds zijn ze bang van de griezelige naalden, anderzijds beseffen ze maar al te goed dat de vaccinatie hen terug wat meer kansen biedt. Terug een kleine stap verder in het moeilijke leven als wees hier in Nepal. Dat de kinderen hier elke kans met beide handen grijpen mocht ik van dichtbij meemaken toen ik drumles gaf aan een meisje van 7 op de snowland school. Toen ik hoorde dat het schooltje een drumstel had was ik razend enthousiast. (Wie had ooit gedacht dat ik nog ging drummen in Nepal!) Het drumstel ontbrak wel enkele delen, sommige vijzen waren kapot gedraaid, de cymbalen waren op verschillende plaatsen geplooid en er zat een grote scheur in het basdrumvel. Maar het belangrijkste was dat het ding nog werkte. Nadat ik mij eens goed had uitgeleefd en de Nepalese kindjes een stukje dover had gemaakt, komt er een meisje naar me toe dat een beetje beschaamd vraagt of ik haar misschien iets kon leren op de drum. Na langer dan een uur en half spelen dringt het tot mij door dat dit wellicht de grootste Nepalese drumster zou worden moest ze zo verder kunnen oefenen. Wat een interesse!

Naast de vaccinaties en hand-was activiteiten had ik nog tijd om Kathmandu wat beter te leren kennen. Ik bezocht al een aantal mooie boeddhistische tempels en pleinen in de buurt, ben al naar Chitwan National Park geweest (waar we op olifanten hebben gereden en neushoorns in het wild hebben zien baden!) en heb ondertussen al goed het openbaar vervoer leren kennen. Het openbare vervoer bestaat hier uit: de 'tuktuk', een gemotoriseerde driewieler met laadbak, de 'minibus', een toyota busje van 4 meter lang, de fietstaxi en de normale taxi's. De Nepalezen kennen ook wel iets af van efficiëntie. Een Canadese vrijwilliger omschreef het gisteren nog zo: 'In Nepal, a bus is never full, there's allways room for one more!'

Vanochtend hebben we de nieuwe kleertjes afgegeven die we gisteren kochten voor 'Babu', het babytje dat hier een aantal maanden geleden met respiratory distress syndrome achtergelaten werd door zijn moeder. Ondertussen is hij kern gezond en als 'ICFH-baby' gedoopt en hoopt iedereen dat (de weliswaar nog steeds alleenstaande) Dr. Shakya hem zal adopteren.

In mijn (nu al!) laatste week in Nepal wil ik heel graag nog naar Pokhara trekken. Een prachtig gelegen stadje met aan de ene kant het weergaloze Phewa meer met een subtropisch klimaat, en aan de andere kant op slechts 30 km afstand de immense Himalaya bergen met hun eeuwig(?) besneeuwde toppen.

12/08/2013 23u20, Katmandu

Indrukken over Nepal

Hoe begin je aan zoiets? Een verslag schrijven van een reis naar een land waar alles anders is. Ik ben ondertussen zes dagen terug in België en heb dus al wat tijd gehad om hierover na te denken.  Vijf jaar geleden vroeg ik mij af of vrijwilligerswerk in derde wereld landen wel effect heeft, of het niet gewoon een druppel op een hete plaat is. Stilaan zwakte deze gedachte af en begon het te kriebelen om zelf eens mee te maken wat dat vrijwilligerswerk nu net inhoudt. Toch nog ietwat sceptisch vertrok ik naar Nepal om drie weken te helpen waar mogelijk.

Aangekomen in het ziekenhuis waar we zouden verblijven, werd ik al meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. We kwamen binnen langs de Emergency-room waar men aan het proberen was een pasgeboren kind te reanimeren. Het mocht helaas niet zijn. Vrouwen bevallen vaak zonder enige begeleiding en als het dan misloopt komt hulp te laat. Dit was mijn eerste ervaring in Nepal, meteen iets dat me mijn hele leven bij zal blijven. Tijdens mijn verblijf in IFCH kwam dit regelmatig voor. Eén koppel werd zelfs met de ambulance van Chitwan, een tocht van 7 uur, naar IFCH gebracht. Onderweg moesten de ouders het kind beademen met een beademballon. Volgens Dr. Shakya is dit de normale gang van zaken in Nepal aangezien er enkel beademingstoestellen aanwezig zijn in de grootste steden.

De eerste dagen in Nepal leefde ik als in een roes, de cultuurshock had nog niet toegeslaan en er waren zoveel indrukken dat ik geen tijd had om bij de echte wereld stil te staan. Maar na één week begon de realiteit door te dringen: de kansarmoede van de kinderen, de vervuiling, de slechte hygiëne, de onzekerheden,… Het werd me plots even teveel en ik begreep toen pas hoe goed we het hebben in ons Belgenlandje. Die dag was voor mij een omkanteling en vanaf dat moment begreep ik pas écht hoe belangrijk alle beetjes hulp voor die mensen zijn.

Bij het vaccineren van de kinderen in Snowland School, kon je aan de kinderen zien hoezeer ze dat kleine prikje apprecieerden. Voor hen is dit een extra kans in het leven, die hen  geboden wordt. Iets wat bij ons zo vanzelfsprekend lijkt, maakt ginder een wereld van verschil. Een ander voorbeeld zijn de handdoeken en de zeepjes die we aangekocht hebben voor elk kind van de Snowland School. Voor een aantal kinderen is dat de enige handdoek die ze hebben.

Maar toch zijn alle kinderen tevreden met wat ze hebben en zijn ze altijd aan het lachen. Aan die mentaliteit heb ik mij ook opgetrokken als ik het wat moeilijk had op bepaalde momenten. Ze proberen van alles het beste te maken, ook al moeten ze vaak kiezen tussen twee opties met ernstige nadelige gevolgen. Als kind werken (de pizzakoerier van maximum 13 jaar die overtuigd zegt dat hij al 16 jaar is of de vele kinderen die een hele dag het busgeld moeten aannemen) maar geen educatie hebben voor later, of de kans krijgen om een opleiding te volgen op een internaat maar hierdoor je ouders niet kunnen zien tot je 16 à 18 jaar bent.

De steun vanuit de westerse landen is zo belangrijk en maakt een wereld van verschil. Zo zou bijvoorbeeld, zonder de steun uit Nederland, Janak zijn kinderdagverblijf niet kunnen onderhouden. Hij heeft een huis waar hij gedurende de dag 13 gehandicapte kinderen opvangt en ze fysiotherapie aanbiedt. Bovendien onderhoudt hij met zijn vrouw een 20-tal weeskinderen, die samenleven met hun eigen kinderen. Deze mensen hebben echt een enorme indruk op mij gemaakt omdat het zo’n warme mensen zijn en echt een thuis proberen te geven aan de kinderen, in goede en minder goede tijden.

Ik ben heel blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen in Nepal. En bovendien was het nooit een opgave, maar net heel leuk om te doen. Lesgeven over handhygiëne in de verschillende scholen, zowel aan de allerkleinsten als de wat oudere jeugd, het vaccineren, het malnutritiecentrum opvrolijken met muurschilderingen, speelgoed voorzien voor datzelfde center,…

Nu ben ik er zeker van dat deze druppel op een hete plaat, bij de mensen die het geluk hebben ervan te mogen proeven, een wereld van verschil kan maken.

How I love Nepal! - Emily

“Where else can you trek for weeks among the world’s highest mountains, explore medieval temples and then track tigers through steamy jungle plains? Honestly, nothing comes even close to Nepal.” – Bradley Mayhew, Lonely Planet Writer

Groot gelijk Bradley! Niets komt in de buurt van Nepal. Ik ben hier ondertussen al weer een grote 5 weken en nog blijft Nepal, en vooral dan  de Nepalese bevolking, mij verbazen. Helaas nog maar een kleine 3 weken te gaan… 

Het is mij deze zomer niet echt gelukt om jullie op de hoogte te houden buiten een paar foto’s op Facebook. Sorry hiervoor. Ik zal het proberen goed te maken met dit blog bericht, al heb ik ondertussen al veel te veel meegemaakt om alles nog in 1 blog bericht te kunnen gieten + ik ben redelijk lui in het schrijven van een blog bericht. Ik doe mijn best!  Om het mij zelf wat gemakkelijk te maken zal ik een paar hoogtepunten opsommen ipv alles in een mooi aaneenhangend tekstje te gieten.

Waar te beginnen?

Een  baby die mij altijd zal bijblijven is ongetwijfeld de IFCH baby of Samarpan of Shanta Shakya Babu. Hij heeft ondertussen al veel verschillende namen gekregen van de verpleegsters en van ons maar iedereen kent hem voornamelijk als de IFCH-baby, genaamd naar het kinderziekenhuis hier. Hij was amper 1 dag oud toen zijn ouders hem hier hebben achtergelaten en sindsdien hebben we niets meer van hen gehoord. We hebben dan maar besloten om hem allemaal samen te ‘adopteren’ en voor hem te zorgen tot we een oplossing vinden voor hem. Ondertussen is hij al 2 maand oud en helaas hebben we nog geen definitieve oplossing gevonden voor hem. Hij ligt nog steeds op de SICU (surgical intesive care unit) waar de verpleegsters dag en nacht voor hem zorgen. Kon ik hem maar meenemen naar België… of misschien adopteert dr. Shakya hem wel? Of misschien toch een weeshuis net zoals zoveel achtergelaten kinderen hier in Nepal? Momenteel kan hij het niet beter hebben dan hier in het ziekenhuis met al die verpleegsters, vrijwilligers, dokters en onderhoudspersoneel die voor hem zorgen. Al zou een mama en een papa misschien toch nog beter zijn.. 

Net als vorige zomer houden we ons bezig met het handwasproject in verschillende scholen. We leren de kinderen waarom, hoe en wanneer ze hun handen moeten wassen.  We voorzien voldoende zeep en handdoeken. Natuurlijk moeten de kinderen ook tonen aan ons hoe goed ze handen nu wel kunnen wassen.Ook zetten we ons vaccinatieproject  dit jaar verder in de weeshuizen. De meeste kinderen (zo'n 400) zullen na deze zomer volledig in orde zijn met hun vaccinatiestatus voor difterie, tetanus, mazelen, bof, rubella, hepatitis B en polio. Deze projecten blijven ongelooflijk leuk om te doen. Al is het vaccinatieproject voor de kinderen zelf vaak heel wat minder leuk.

Het terug zien met de kinderen van Snowland Ranag school was een onbeschrijfelijk gevoel. De kindjes die me verwelkomen met “Namaste Emily Miss” (uitgesproken door hen als imilimiss), niets voelt meer gelukzalig om al die bekende, lachende gezichtjes terug te zien! Snowland school is niet zomaar een school. Er leven zo’n 160 kinderen van de Dolpo-regio samen, het is een van de armste en meest afgelegen regio’s van Nepal (en dus van de wereld). Ze worden naar deze school in Kathmandu gebracht door hun ouders of familie op de leeftijd van 5 à 6j en blijven in deze school tot ze afgestudeerd zijn (18j). De meesten zien hun ouders niet meer terug tot ze afgestudeerd zijn. Deze kindjes liggen me zeer nauw aan het hart. Tijdens mijn eerste zomer in Nepal heb ik enkel weken doorgebracht met deze kinderen en sindsdien keer ik elk jaar terug naar hen. Elke zomer probeer ik ze zoveel mogelijk te bezoeken. We proberen de school ook zo veel mogelijk te helpen. Zo hebben we ook ons vaccinatieproject en handwasproject lopen in deze school. Het blijft ongelooflijk om te zien hoe de kinderen voor elkaar zorgen en hoe gelukkig ze zijn ondanks dat ze in zeer slechte omstandigheden moeten opgroeien. Ze moeten zelf hun kleren wassen, 2 (vuile) toiletten delen met 160 kinderen, geen douches, slechts 2 kraantjes waar er af en toe eens water uit komt , tienermeisjes die hun moeten proberen te wassen in deze toiletten, zeer dicht op elkaar leven, geen privacy,.. . Vorige maand alleen al waren er 21 kinderen met diarree door de slechte leefomstandigheden. Je kan het je niet voorstellen dat wij zo zouden moeten opgroeien en toch doen zij het met een grote smile elke dag opnieuw. Bewonderenswaardig de Snowland-kinderen! Voor eeuwig zitten ze alle 160 in mijn hart. Het zal helaas, zoals elk jaar, weer een zeer moeilijk afscheid worden van hen..

Absoluut niet te vergeten: een man uit de duizenden en echt een man naar mijn hart: Dr. Shakya! Hij werkt nog steeds even hard en heeft in 5 jaar nog geen enkele dag vakantie genomen. Hij werkt gemiddeld van 7u ’s morgens tot 21u ’s avonds aan een stuk door 7 dagen op 7. Dit allemaal met 1 doel: zo veel mogelijk kinderen de best mogelijk zorg geven. Arm of rijk, iedereen is gelijk in zijn ziekenhuis. Iedereen wordt behandeld geld of geen geld. Dit is zeker niet evident in een ontwikkelingsland als Nepal, maar toch doet hij het al 5 jaar lang. Zijn kinderziekenhuis, International Friendship Children’s Hospital (IFCH), heeft hij helemaal zelf uit de grond gestampt en is in amper 5 jaar tijd uitgegroeid tot het belangrijkste en beste kinderziekenhuis in Nepal. Toch is dit nog niet genoeg voor hem. Hij wil zeer graag een nieuw en groter ziekenhuis bouwen want nu is het ziekenhuis(je) te klein aan het worden voor het aantal patiënten. Ook wil hij het ziekenhuis goedkoper maken met dezelfde kwaliteit van zorg en gratis voor de armste van de samenleving. Grote plannen dus en ik geloof echt dat het hem zal lukken! Mijn grootste respect voor hem!

Daarnaast gaan we ’s avonds ook vaak met hem iets gaan eten in Downtown, een eenvoudig restaurant op 2 min. van het ziekenhuis of eten we ergens in een kamer (meestal room 105) in het ziekenhuis als hij nog patiënten moet zien,.. meestal zijn dat de leukste en de gezelligste avonden. Ik zal hem missen de Shakya! Ondertussen is hij een van mijn beste vrienden geworden. Samen met hem heb ik hier al de meest onvergetelijke momenten meegemaakt.

Andere topmomenten in het ziekenhuis:

 -   De dagelijkse, overheerlijke-zelf-samengestelde-ontbijtjes (muesli, mango, banaan en yoghurt) op het dakterras van het  volunteer’s guesthouse van het ziekenhuis.

-   De vele nachtshifts met de verpleegsters en de middernachtsnack die ze klaarmaken: chakpati. Overheerlijk maar ook zeer pikant. Zo zorgen je maag en darmen er wel voor dat je wakker blijft. Misschien een ideetje voor bij ons?

-  De vele kindjes die blijven vechten voor hun leven en overleven ondanks alle tegenvallende labo-resultaten en onderzoeken.

- De vele bezoekjes aan de IFCH-baby

Natuurlijk zijn er ook heel wat mindere leuke momenten in het ziekenhuis. Net als elk jaar zie ik hier heel wat kindjes van alle leeftijden overlijden. Dan besef ik weer waarom ik geneeskunde studeer en hoe ongelooflijk gelukkig wij mogen zijn met onze gezondheidszorg in België. Misschien klink dit allemaal wat cliché maar hier in Nepal wordt je echt keihard met je neus op de feiten gedrukt. Hoe vaak ik al niet gedacht heb: hadden ze hier maar de zelfde middelen als in België dan had dit kind een veel grotere kans gehad om te overleven. Het blijft elke keer opnieuw keihard om een kind te zien sterven. 

Andere hoogtepunten zal ik hier vlug opsommen want ik zou kunnen blijven schrijven over alles wat ik hier meemaak en dan geraak  ik nooit klaar met dit blogbericht (waar ik al 3 dagen mee bezig ben).

-  Het terugzien van de kinderen van de andere weeshuizen waar we vaccineren zoals Langtang Children  Home, CHEF, Marinka Home, Tiom-Laura, Snowland Ranag School en Shangri-la. En het terugzien van de mensen die zich elke dag inzetten voor deze kinderen en zich als echte ouders ontfermen over deze  kinderen.

-  Shangri-la children home, het perfecte voorbeeld van hoe een weeshuis moet zijn. Alle respect voor Wim en zijn medewerkers! ( check zeker eens www.shangrilahome.org).

-  2-daagse Pokhara met Laurien en Stefaan: zwemmen in het meer, bootje varen,relaxen, peace pagoda,  gewoon echt genieten.

-  Laurien: samen toegekomen met haar en ongelooflijk veel plezier gehad samen maar ook een paar zware momenten samen gedeeld. De hoogstaande zangmomenten, de zoektochten naar onze kamersleutel,  de luie ochtenden, bezoek aan de zoo, Sankhu hospital,... .

- Stefaan: idem, zalig momenten samen hier in Nepal! Nashabar, Pokhara, de pijnlijk vroege ochtenden in het ok, de toast met choco, het atomium,.. Merci om mee te komen ook al verklaarde je me 4 jaar geleden zot en zei je dat je zoiets nooit zelf zou doen!  En nu ben je zelf verslaafd aan Nepal ;)

- The Canadian volunteers.

-  Mijn gastgezin terugzien met mijn 2 Nepalese broertjes Dipta en Diwas.

En nog zo veel meer.. helaas ben ik geen echt schrijftalent en schrijf ik niet zo graag en ben ik  al redelijk lang bezig met het schrijven van dit blog bericht dus zal ik het hierbij laten. Ik ben ongetwijfeld belangrijke zaken vergeten maar die vertel ik later wel eens of als ik terug ben in België.

Zeker ook het blogbericht van Laurien lezen (Laurien), beschrijft perfect wat ik elke keer voel wanneer ik terug ben in België. En natuurlijk de blogberichten van de andere vrijwilligers!

Tot ergens in België! Of wie weet slaag ik er de volgende 3 weken nog in om een nieuw bericht te schrijven. Al vrees ik hiervoor want de laatste 3 weken in Nepal zal puur genieten worden en afscheid nemen zijn van iedereen hier. Het afscheid zal zeer zwaar vallen dit jaar aangezien ik deze keer niet weet wanneer ik de volgende keer naar Nepal zal komen. 

Nepal, once is not enough! Zelfs 5 keer is niet genoeg!

Emily x

Kathmandu: Micaelle en Bieke

De rust van de bergen tijdens onze trekking of het getoeter van Kathmandu.
De frisse, soms wat koude lucht of de eerder broeierige pollutie.
Een leven zonder tijd en horloge of een engagement vol overgave vervullen.

Een wereld van verschil, maar ook hier in het ziekenhuis en de stad hebben we het enorm naar onze zin! We zijn hier nu iets meer dan twee weken en er is al enorm veel gebeurd. Een kleine selectie voor jullie!

Een prikje? Of honderden spuiten? Talloze vaccins passeerden al door onze handen. De kinderen van Snowland school moesten eraan geloven, net als de kinderen van Shangrila, Marinka en Tiom-Laura vandaag.
Ook de handwascampagne is in volle gang. In snowland school probeerden we de hygiëne wat te verbeteren, in Rainbow school herhaalden we onze campagne van vorig jaar en in twee disability centra gaven we ons handwasproject ook een kans.
In het ziekenhuis is het momenteel zodanig druk dat alle verpleegsters vaak dubbele shifts moeten draaien. Goed voor Dr. Shakya, enkel jammer dat er daardoor geen tijd is voor sessies over het gebruik van hand sanitizer.

Moest ik niet meer studeren en de wetten anders zijn, zouden jullie me proficiat mogen wensen met mijn moederschap. Say what? Een triestig verhaal eigenlijk. Er is hier een kindje achtergelaten in het ziekenhuis, vlak na zijn geboorte. Babu, zo hebben ze/we hem genoemd, is nu twee maanden oud en echt de liefste baby. Hopelijk vinden we een oplossing voor hem, maar in tussentijd geven we hem wel al zoveel mogelijk liefde. Hij is dan ook zo schattig om mee te spelen en te knuffelen!

Maar naast het ziekenhuis heeft Kathmandu nog zoveel meer te bieden. Als ontdekkingsreizigers gewapend met een kaart, zakmes (voor de vele fruitjes en groentjes), een mondjevol Nepalees en vooral een enorme dosis nieuwsgierigheid exploreerden we al een aanzienlijk aantal plaatsjes. Voor mij waren er enkele al bekend van vorig jaar, maar toch bleef ook ik nieuwe dingen ontdekken. De kleinste straatjes slaan we als eerste in en de mooiste plaatsjes in de natuur trekken ons naar zich toe waardoor we bv plotseling bij een watervalletje terecht komen. Onbekend eten moet geprobeerd worden en de kleermaker over het ziekenhuis zwaait al naar ons als we voorbij komen. We zijn ondertussen vaste klant. Stofjes kiezen in de stoffenwinkel en kleren laten maken, onze nieuwe hobby.

Ondertussen ben ik ook een jaartje ouder geworden. Een verjaardag van formaat dit jaar, die bijna drie dagen duurde. Om middernacht werd ik al gevierd met Happy Birthdaylied, kaartjes, een ontdekkingspakket van Micaelle en chakpati. Na een nachtje slapen stond het handwasprogramma in Kagendra op het programma en toen we daarvan terugkwamen werd ik verrast met de enige echte Nepalese verjaardagscake. Na een gezellig moment in het ziekenhuis en wat spelen met Babu, was het tijd om te vertrekken voor een avondje op stap met de verpleegsters. Dansen, dansen, dansen! Met m’n nieuwe Kurta, het gegiechel van de verpleegsters en onze Nepalese lievelingsmuziek beleefde ik echt een topavond/-nacht (zijnde van 16 tot 24u)! Omdat een verjaardag vieren zo leuk is wisten we van geen ophouden en trokken we er de volgende dag nog maar eens op uit. Met de scooter de heuvels in, ons gevoel leidde ons naar de prachtigste plaatsjes en we genoten van de rust en de sfeer van onze trekking die nu toch wel een klein beetje terugkwam. ’s Avonds sloten we af met een lekkere Dal Bhaat met Dr. Shakya. Als de rest van mijn 22ste levensjaar ook maar een klein beetje verder gaat
in de richting van de sfeer op deze momenten, beloofd het een topjaar te worden!

Nepal= intens leven, beleven en genieten!

Namaste! (Laurien)

De intentie om een blogbericht te schrijven was al een maand geleden aanwezig, maar de tijd, de elektriciteit, het internet en de inspiratie om te weten over welk deeltje van de dag ik nu precies moest vertellen werkten tegen.Ondertussen ben ik ongeveer 3 dagen terug in Belgïe, dat kleine landje daar ergens tussen France and Germany. Dat moment waarop je blij bent om alle vrienden in België terug te zien en om opnieuw Westers te kunnen eten. Dat zelfde moment waarop je begint te beseffen dat je echt weg bent uit Nepal, het moment waarop het nog steeds raar is om opnieuw Nederlands te moeten praten, het moment waarop je je begint te storen aan onze Westerse levensstijl en vooral het moment waarop de heimwee genadeloos toeslaat.
Mensen vragen mij wat mij het meest gaat bijblijven van mijn reis naar Nepal. Het gevolg is dat ik in een volledige blackout ga, want hoe kan ik nu één moment of één ding uit zo’n maand plots naar boven halen als zijnde “het beste”? Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het daar allemaal is, maar ik ga toch mijn uiterste best doen.

Mijn aankomst in Kathmandu was minimaal chaotisch te noemen. Of tenminste, dat dacht ik toch. Achteraf bleek het maar de gewone gang van zaken te zijn. Een kleine taxi – je weet wel, van die auto’s die ze bij ons gewoon bij het oud ijzer plaatsen –, de meest onmogelijk wegen, de hitte, het stof, de heilige koeien, de chaos, de claxonerende auto’s en brommers, de elektriciteitsdraden die als spinnenwebben in een oude schuur waren opgehangen en mijn schrik dat ik mijn valies die bovenop de taxi lag NOOIT nog zou terugzien… dat was mijn eerste indruk van Kathmandu.

Toen we in het ziekenhuis aankwamen, zijn we onmiddellijk naar onze toekomstige natuurlijke habitat gegaan: the office of doctor Shakya. De eerste ontmoeting met Dr. Shakya en met 2 Canadese geneeskundestudenten deed me onmiddellijk helemaal thuis voelen. Niet moeilijk als achteraf bleek dat Dr. Shakya een man uit de duizend is en de 2 Canadese Toronto-guys goede vrienden zouden worden gedurende de reis. De eerste avond was ik behoorlijk onder de indruk, maar het is ergens ook verrassend hoe snel je je kan aanpassen aan een land als Nepal.

Tijdens mijn maand daar ben ik een paar keer Snowlandschool gaan bezoeken, een school met kinderen die uit een afgelegen (arme) regio komen uit Nepal. Ze zijn als kind naar Kathmandu gekomen en leven ook op hun school. De meeste zien hun ouders niet meer tot ze bijna volwassen zijn. We zijn er een paar keer geweest toen de “manager” van de school er was, maar we zijn ook één keer op zaterdag geweest (wat hun zondag is eigenlijk, de vrije dag). Toen kregen we de kans om echt met de kinderen/adolescenten te praten en ik denk dat dit één van mijn meest aangrijpende dagen was. Kleine kindjes die hun kleren staan te wassen met het weinige water, amper 2 toiletten voor 160 kinderen, tienermeisjes die zich in die 2 toiletten moeten proberen douchen… Zoveel kleine dingen die voor hen alledaags zijn, waren voor ons zo confronterend. En toch staan ze daar allemaal met een grote smile op hun gezicht, elke keer opnieuw.

Een ander aangrijpend moment was op een avond toen een 7-jarig meisje overkwam naar ons ziekenhuis. We zaten bij de verpleegsters op spoed tijdens hun nachtdienst toen het doodzieke meisje reeds in septische shock aankwam. Emily en ik hebben haar helpen reanimeren, maar het mocht helaas niet zijn. Mijn eerste reanimatie, mijn eerste mislukte reanimatie. Ik denk niet dat ik die avond snel zal vergeten. Een kind zien sterven, wetende dat het in België misschien nooit zover was gekomen, is altijd aangrijpend. Misschien aangrijpender dan een baby’tje die te vroeg geboren is en waarvan je eigenlijk op voorhand al weet dat het moeilijk zal worden. Al blijft het in Nepal de alledaagse realiteit.

Natuurlijk waren er ook heel wat andere momenten. De vaccinatiedagen waren echt fantastisch om te doen. Lastig om de kleine kindjes gerust te stellen, maar ook grappig als de oudere kinderen half verschrikt en half lachend hun spuitjes ondergaan. Shangri La weeshuis en Langtang children home zijn ook echt twee fantastische weeshuizen met een prima werking en fantastische mensen die er voor de kinderen zorgen.

Ik vrees dat ik hier nog uren kan doorgaan over al mijn fantastische momenten, dus ik denk dat ik die ga houden voor een volgende blog. Misschien binnen een paar dagen of weken, als ik wat meer bekomen ben.

Het voelt raar om terug te zijn in België. Er zijn hier zoveel evidenties, die voor mij helemaal niet evident meer blijken te zijn. Ik sta hier plots als enige versteld van stromend water - dat dan nog eens warm blijkt te zijn, de aanwezigheid van een normaal toilet -waar dan nog eens toiletpapier bij aanwezig is, de continue aanwezigheid van elektriciteit – waar zijn die powercuts plots gebleven?, het gevarieerde eten – sinds wanneer zijn rijst met patatten en kilo’s chillipepers niet goed genoeg meer?, en het water die plots overal drinkbaar blijkt te zijn. Het leven lijkt zoveel gemakkelijker in onze Westerse wereld, want we hoeven ons niet eens af te vragen of we morgen ziek zouden zijn van het eten of niet. Maar gedurende mijn 3 dagen in België heb ik al gemerkt dat we hier zo graag van alles een probleem maken. Het is hier zo gemakkelijk om te zeggen dat iets slecht is en iets goed is dan weer niet goed genoeg. Is het dan werkelijk zo moeilijk om gewoon blij te zijn met wat we hebben in plaats van altijd te willen wat we niet hebben? En gewoon toegeven dat iets ook écht goed is, dat doet deugd en dat maakt de mensen werkelijk gelukkig.

Het blijft moeilijk om te zeggen wat mij het meest zal bijblijven: is het nu het pikante eten, de kindjes van Snowlandschool, het ziekenhuis in zijn geheel, de Canadians of Dr. Shakya? Waarschijnlijk is het nog het meest hun levensvreugde, ‘cause there are always options.

Dag 1 Jonas

Na een lange, toch ietwat onrustige doch deugddoende slaap begin ik mijn dag met de laatste aanpassingen aan de bagage. Loopschoenen, bergschoenen én slippers, de fel begeerde Meli koekjes voor Emily en wat sieraden van de mama om de Nepalese hartjes mee te veroveren of te troosten indien nodig. Ik vraag me af of Nepalese kindjes ook zo'n schrik hebben van naalden... Verder nog snel de ukelele erin gepropt (tis toch dankbaar zo'n klein instrument!) en, bijna vergeten, iets om de intermittente baardgroei tegen te gaan. Hoewel ik van plan was nog snel mijn weelderige haardos te laten bijschaven, besluit ik wegens tijdgebrek om, naast de kinderen in Nepal, ook de plaatselijke kapper te steunen. Foto's volgen ;)

Nog niet goed beseffend wat ik zal meemaken de komende 3 weken kijk ik er enorm naar uit. Ik besef dat het een grote cultuurshock zal zijn. Nepal is nog steeds één van de armste landen van de wereld. Kinderen gaan vaccineren op scholen en daarnaast wat meevolgen op het kinderziekenhuis waar we verblijven zie ik echt zitten. Hopelijk kan ik ook eens met de Canadese vrijwilligers mee. Zij trekken 1 dag in de week de bergen in om de plaatselijke bevolking de vaak zeer nodige hulp te bieden.

Na 9 saaie uren wachten in de (veel te hard geairconditioneerde) luchthaven van Doha, kan ik eindelijk mijn 2e vlucht nemen naar mijn eindbestemming Kathmandu. Kort voor mijn vertrek besef ik plots dat ik nog nooit zo ver van huis ben geweest. Al vanaf de check-in merk ik dat ik de enige bleekscheet in het gezelschap ben. Voor het eerst voel ik mij een echte vreemdeling!

Als het vliegtuig landt is het al donker. Na de nodige formaliteiten word ik opgehaald door Emily aan de luchthaven van Kathmandu. En hoe! Een ambulance voert ons en Dr. Shakya door de kletsende regen langs de kleine, donkere wegen van Kathmandu. Dr. Shakya is het hoofd van het kinderziekenhuis IFCH (International Friendship Children Hospital) en werkt zich dan ook te pletter. Ook nu heeft hij gewerkt van ‘s ochtends vroeg tot 23u en wordt hij door de ambulance thuis afgezet. De wegen zijn zeer rustig op dit uur weet Emily mij te vertellen. En inderdaad, de dag erna kreeg ik daarvan bewijs. Brommers en moto’s blijken hier net zoals in India het vervoersmiddel bij uitstek. Wat zorgt voor een enorme chaos en een symfonisch orkest van verschillende toetergeluiden. Voorrang geven kent men niet, voorrang nemen daarentegen…

Bij mijn aankomst omstreeks middernacht hebben 2 verpleegsters hun typische middernachtsnack, chakpati voorbereid. Lekker! Maar pikant… Na 3 happen moet ik stoppen want mijn mondranden beginnen te prikkelen en mijn neus begint te lopen. De Nepalezen moeten er natuurlijk om lachen. Maar niet voor lang, want op dat moment komt een kind binnen dat zwaar ziek is. Een septische shock blijkt achteraf. Deze morgen nog overleden.

Deze middag ga ik er voor het eerst op uit. Samen met Lucie en Emily een weeshuis gaan bezoeken. Ben benieuwd! Ik moet nu gaan want we gaan vertrekken!

Donderdag 1 aug, 14u58

Jonas 

Langtang trekking: Bieke en Micaelle

Je kijkt er maanden naar uit en plots is het zover. Na een bus-trein-trein-trein-vliegtuig-vliegtuig-taxi-marathon kom ik samen met Micaelle aan in het ziekenhuis. Veel tijd was er niet, maar gelukkig net genoeg voor een enorm blij weerzien met Dr. Shakya en de verpleegsters. Mijn zak heb ik niet eens uitgeladen, maar wel al opnieuw mijn spullen gepakt om opnieuw te vertrekken. De volgende ochtend stond een avontuurlijke busrit van een negental uur op het programma waarbij we door rivieren/watervalletjes reden alsof het de normaalste zaak was dat dit ook een weg was. Wat later werd het ons busje toch te veel en moesten we uitstappen. Na een uurtje verder gewandeld te hebben en de landslide (stapvoets) gepasseerd te hebben, konden we op een nieuwe bus stappen , waar we opnieuw konden genieten van Hindi-muziek met goede beats. Goed en wel aangekomen in Syarubesi stond ons nog een verrassing te wachten, een heet-waterbron! Na een heerlijk eerste pintje mét uitzicht, wasten we ons tussen de locals en voelden ons al helemaal thuis. We konden niet anders dan concluderen dat dit al een prachtdag van formaat was!
Na een (ietwat moeizaam) ontbijt was het tijd voor het echte werk, schoenen vast, rugzak aan en gaan! We’re going up-up-up-up-uuuuup! Temidden van hash-bloedzuigers en naast een bulderende rivier klommen we gestaag naar boven. Elke dag opnieuw veranderde het landschap, werd het iets kouder en de ene dag waren we al wat natter dan de andere (zeker wanneer je plots beslist in de rivier te valen) en genoten enorm van het klaterende ritme van het wandelen. Alle tijd om rustig te filosoferen of juist nergens aan te denken, tijd om in discussie te gaan, grapjes te maken, te zingen (alleen ik weliswaar), babbeltjes te doen met de gids, veel nieuwe Nepalese woordjes te leren, vogels te spotten, … Tijd om te dromen, tijd om plannen te maken.
Het leven in de bergen was voor ons beide nieuw en we ontdekten het gretig. Wie blijft nu in zijn eigen lodge, als je ook bij andere huishoudens theetjes kan drinken en gezellige babbeltjes kan doen? Wie blijft nu binnen op zijn kamer, als je ook op een steen kan gaan zitten om van prachtige uitzichten te genieten?
Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn (hoewel we toch eenmaal een prachtige sterrenhemel mochten bewonderen) en werden we afwisselend ziek, hadden we het soms heel koud, waren we vaak doorweekt en hadden Micaelle haar stapschoenen het al opgegeven na een 6-tal dagen. Toch kon dat ons allemaal niet deren, because there are always options! Ziek? Verplaats je rustdag en neem tijd om Langtang-dorp wat beter te ontdekken. Koud en nat? Natte kleren uit en drogen maar aan het vuur, het werd onze dagelijkse taak, vaak zelfs ’s middags en ’s avonds. Zool eraf? Verbanden, spijkers, sok erover!
Hieronder nog wat andere topmomenten, want die zijn er talrijk en in alle soorten en formaten. Here we go:
• Letterlijk TOP-moment 1 : We stonden op in Kyanjing (3400m), keken naar buiten om het weer te checken en wat zagen we: besneeuwde toppen en gletsjers!
• Letterlijk TOP-moment 2: Het meer van Gosainkund was werkelijk prachtig! De weg ernaartoe was knokken, het was er berenkoud en we begonnen de hoogte te voelen (4300m), maar wauw: dat beetje afzien hadden we er wel voor over!
• Gastvrijheidstopmoment: Na een steile klim van 500m in de regen die we in één stuk aflegden, kwamen we doorweekt en uitgeteld aan in onze lodge. Voorbereid op een koude douche gevolgd door onze vaste activiteit van kleren drogen, werden we plots verrast met een warme “douche” (alias emmer met kannetje dat je over je kan gieten)! Heerlijk! Verder lieten ze ons nog kennismaken met zelfgemaakte alcohol: Roxy en met gedroogd yakvlees. De man des huizes was eerder van het luie type, maar het moet gezegd zijn, zijn Daal Bhaat was de beste die we tot nu toe voorgeschoteld kregen. Letterlijk om je vingers bij af te likken!
• Topmoment van verrassingen: Toen we na een al relatief lange dag wandelen het laatste uurtje tot de lodge ingingen, waren we vol van energie. Het was niet ver meer, onze laatste lange dag wandelen en bovendien waren we beide in een uiterst goede en gelukkige stemming. Niets kon ons nog tegenhouden. Laatste berg: geen enkel probleem! Micaelle zet de pas erin en zegt dat we moeten genieten van de laatste meters stijgen. We komen op de grote weg en vragen: “Debre (links)? Daina (Rechts) ?” “Shida (rechtdoor)”, antwoordt de gids ons droogjes. Sindsdien weten we dat ook een rivier kan dienen als pad. Toen ik een 100-tal meter hoger plots vastraakte in de hoge aarden wallen van het smalle stroompje, was het hilariteit alom. Het was duidelijk dat ik het verkeerde paadje had genomen, toen ik zag dat de gids plots vlak boven mijn hoofd stond… Maar koppig als we zijn, besloten Micaelle en ik toch mijn weg te nemen. Een combinatie van muurklimmen en speleologie met onze rugzak aan en afbrokkelende zandmuren, het was eens wat anders! Enige nadeel: ons energiepeil begon nu echt wel stevig te dalen, maar geen nood we waren er toch bijna. Althans dat dachten we, zo’n 3-tal keer “shida” later en pakweg 10-tal bochten, waarbij onze hoop telkens weer opflakkerde, kwamen we dan toch aan in … een lodge vol Amerikanen en luidruchtige Aziaten. Een tegenvaller als je gewoon bent om geen toeristen tegen te komen. We vluchtten dan maar snel in de plaatselijke poolbar, waar we, verrassing 2 van de dag, een fantastische avond beleefden met wat kerels, die overliepen van de nieuwe ideeën voor hun dorp.
• Topmoment van hilariteit: Na een weerom stevige klim kwamen we aan op een rustplaats. Een vrouw en haar dochter, die we al in een eerdere lodge hadden gezien, waren bamboo aan het pellen voor het avondeten. We besloten hen een handje te helpen. En toen plots: het geluid van een gsm die afgaat. Haalt de vrouw heel droog een telefoontoestel uit haar zak, waarbij je nog net niet je vingers in een ringetje moet steken om het nr te draaien, en begint de bellen. We moesten onze lach inhouden, maar na een tijdje konden we toch echt niet meer!
Genoeg geschreven nu, mijn maagje knort: tijd voor een overheerlijk ontbijt van mango, banaan, papaya, yoghurt en muesli! Onze trekking zit erop, ons leven in Kathmandu gaat er heel anders aan toe, maar ook hier genieten we met volle teugen. Maar bovenal: Babu, we gaan ervoor!